آيا نوع زندگيمان امام زمان پسند هست؟ آيا نوع معاشرت هاي ما طوري هست که امام زمان هم وارد مجلسمان شوند، همنشين با ما شده و نظر لطفي داشته باشند؟

  آيت الله بهجت(ره): وقتى تأمّل مى کنيم مى بينيم همه قضاياى امام حسين(ع) در يک روز واقع شد و وقتى مردم کوفه و بصره از قضيّه ى قتل آن حضرت(ع) مطّلع شدند، ناراحت شدند و از ابتلاى آن حضرت و شهادت اسارت اهل بيت(ع)، خدا مى داند که اهل ايمان چه قدر ناراحت بودند، به حدّى که گويا باورشان نمى شد.

در طول اين مدّت دل اهل ايمان خون بود. امّا ما بيش از هزار سال است که گرفتاريم و حضرت حجّت(عج) گرفتار است و دشمن ها نمى گذارند بيايد و او را حبس کرده اند. آيا حبسى از اين بالاتر که نتواند خود را در هيچ آبادى نشان دهد و خود را معرّفى کند!

در اين ما فوق هزار سال که آن حضرت در زندان است، خدا مى داند که قلوب اهل ايمان چه قدر خون است. آيا شايسته است که حضرت غائب(عج) در مصايب و گرفتارى شبيه قضيّه ى حسين بن على(ع) به اين مدّت طولانى گرفتار باشد و ما برقصيم و شادى کنيم؟! ""

تا کي بايد بار گناهان و اشتباهات خود را متوجه ديگران و ديگر چيزها بکنيم؟ تا کي بايستي اين همه مصيبت را به خاطر بي توجهي و فراموش کردن امام زمانمان(ع) تحمل کنيم؟ تا کي مي خواهيم خود را گول بزنيم و بيدار نشويم؟ پس کي بناست علت اصلي آن را متوجه شويم؟

پيشواي پنجم شيعيان، امام باقر(ع) مي فرمايد: هرگاه خداوند بخواهد بر مردم غضب کند (آن هم به خاطر اعمال ناشايست مردم) ما اهل بيت را از مجاورت با آن ها دور مي کند. (اذا غضب الله تبارک و تعالي علي خلقه، نحانا عن جوارهم".(1)

بيش از هزار سال پيش که حدود هشتاد سال از دوران غيبت کبراي امام زمان(ع) مي گذشت، آن حضرت در نامه اي به شيخ مفيد(ره) فرمودند: "ما به خبرهاي شما احاطه کامل داريم و چيزي از خبرهاي شما براي ما پنهان نمي ماند و آگاهيم از ذلت و خواري که به شما رسيده، از زماني که عده اي از شما تمايل نموده اند به عقايد و اعمالي (ناپسند) که گذشتگان صالح از آن دور بودند و عهد و پيماني را که از آن ها گرفته شده بود (نسبت به امام زمانشان) بدور انداختند گويا که نمي دانند."

نکته قابل توجه اينجاست که اين توقيع در سال هاي اوليه دوران غيبت فرستاده شده است، اکنون که وضع بسيار بدتر از آن زمان است و مردم در سختي ها، فشارها و فساد بسيار بيشتري گرفتار شده اند.

علاوه بر اينکه امام زمان(ع) چشم خداست و تمام زندگي ما را مي بيند، در هفته دو بار نامه اعمال ما خدمت ايشان عرضه مي شود و عملکردهاي ما را ملاحظه مي فرمايند و براساس آنچه عمل کرده ايم، با ما رفتار مي کنند.

آيا مي خواهيد بدانيد فاصله ما با امام زمانمان چقدر است و معناي غربت و تنهايي چيست؟ به اين چند جمله ساده و عاميانه خوب دقت بفرماييد؛ به ما فرموده اند که روز جمعه احتمال ظهور حضرت ولي عصر(ارواحنافداه) بيشتر است. "يامولاي هذايوم الجمعه و هو يومک المتوقع فيه ظهورک"(2)

حال اگر عصر جمعه اي بعد از نماز مغرب و عشاء، کسي به ما بگويد که امروز هم گذشت و امام زمان (ارواحنا فداه) ظهور نفرمودند و سپس چند لحظه بعد به ما خبر بدهند که از امروز مثلاً سيب زميني کيلويي بيست تومان گرانتر شده است، شما را به خدا قسم براي کدام يک از اين خبرها بيشتر ناراحت مي شويم؟ براي کدام يک بيشتر دلهره پيدا مي کنيم؟ نگران کدام يک مي شويم؟

آيا زماني که مثلا دخترمان از مدرسه برمي گردد، اول مي پرسيم دخترم در راه حجابت را رعايت کردي تا قلب نازنين امام زمان(ع) را نرنجاني؟ يا ابتدا مي پرسيم نمره امتحانت چند شد؟ آيا از پسرمان مي پرسيم که همزمان با امام زمانت، نمازت را خواندي؟ يا اول مي پرسيم مسابقه امروز را بردي يا نه؟ اصلاً به زندگي هايمان نگاه کنيم، آيا رنگ و بوي امام زمان(ع) را مي دهد؟ آياتابلويي که به ديوار خانه نصب کرده ايم، آيا وسايلي که مورد استفاده قرار مي دهيم، آيا نوع زندگيمان امام زمان پسند هست؟ آيا نوع معاشرت هاي ما طوري هست که امام زمان هم وارد مجلسمان شوند، همنشين با ما شده و نظر لطفي داشته باشند؟ يا نه؛ آن قدر محرم و نامحرم بي پروا با هم اختلاط دارند که قلب مهربان امام زمان(ع) را مي رنجاند؟ آيا ظاهر خود و خانواده مان آن طوري هست که مورد قبول و رضايت امام زمان(ارواحنا فداه) باشد؟ آيا طريقه درآمدمان طوري هست که امام زمان(ع) به آن برکت دهند و يا قدم به خانه ما گذاشته و بر سرسفره ما بنشينند؟ و خلاصه اينکه آيا روش زندگي ما همانگونه است که امام عصر(ع) مي پسندد؟

دوستي مي گفت داشتم از حرم مطهر امام رضا(ع) بيرون مي آمدم، ديدم شخصي فرياد مي زند؟ آي دزد، پولم را دزديدند و …، مردم هم با يک حالت تأسف و دلسوزي به او نگاه مي کردند، با خودم گفتم: الان اگر کسي فرياد بزند: امام زمانم نيست، امام زمانم نيامد و …، مردم با يک حالت تمسخر به او نگاه مي کنند و مي گويند: او ديوانه شده است.

همه اين ها يک طرف که اينگونه نيستيم، گاهي در زندگي مان طوري رفتار مي کنيم که انگار از امام زمان(عج)، از آن کسي که اصلا کسي وجود ما به طُفيلي ايشان و به خاطر وجود ايشان خلق شده(3)، طلبکار هم هستيم.

به هر حال يادمان نرود که علاوه بر اينکه امام زمان(ع) چشم خداست و تمام زندگي ما را مي بيند، در هفته دو بار نامه اعمال ما خدمت ايشان عرضه مي شود و عملکردهاي ما را ملاحظه مي فرمايند و براساس آنچه عمل کرده ايم، با ما رفتار مي کنند.

پي نوشت:

1- اصول کافي ، کتاب الحجه ، ح31

2- مفاتيح الجنان –زيارت روز جمعه امام زمان(ع)

3- حضرت ولي عصر(ع) مي فرمايند: "نحن صنايع الله و الخلق بعد صنايعنا". الاحتجاج ،شيخ طبرسي،ج2، ص466

شبستان